Urodził się we Włoszech w X wieku, a po święceniach kapłańskich został mianowany na stanowisko, które obejmowało opiekę nad małymi wioskami w regionie Alp.

Obszar ten obejmował dwie najbardziej dostępne przełęcze przez góry, z których korzystali pielgrzymi podróżujący z północnej Europy do Rzymu i Ziemi Świętej. Temperatury w górach mogły łatwo zamarznąć, a niektórzy nie spodziewali się konfrontacji ze śniegiem, przez który musieli się przedzierać na wyższych wysokościach, nie wspominając o zagrożeniu lawinami.

Ponadto rabusie często wykorzystywali odizolowanie i wąskie ścieżki, by zasadzić się na podróżników i zabrać ich zasoby i sprzęt. Bernard zebrał patrol złożony z cywilów i oczyścił górskie przełęcze z rabusiów.

Założył również dwa hospicja na szczytach obu przełęczy, które przyjmowały podróżnych z różnych środowisk i nadal to robią. Grupa ludzi, którzy dołączyli do Bernarda, aby obsłużyć hospicja, rozpoczęła regularne życie wspólnotowe, które zostało sformalizowane w klasztor.

Społeczność ta nadal istnieje, aby służyć podróżnym w tym regionie. Słynne psy ratownicze dużych ras, nazwane na cześć świętego Bernarda, zostały po raz pierwszy wykorzystane do ratowania podróżnych, którzy utknęli w hospicjach założonych przez świętego. Bernard jest patronem wspinaczy górskich i narciarzy. Bernard spędził 42 lata jako kapłan służąc mieszkańcom tego regionu.

Dożył 85 lat i zmarł w maju 1081 roku.