De eerste les kwam al voordat we het vliegveld verlieten: reizen is geen vakantie. Het is logistiek, waakzaamheid en leren meer gewicht te dragen dan je voor mogelijk hield, zowel in rugzakken als verantwoordelijkheid. Voeg daar de dagelijkse soundtrack van kibbelende tieners, hormonale stemmingswisselingen, jetlag, vermoeide ouders, stress en angst aan toe, en plotseling lijkt het idee van een "droomreis" veel meer op een fulltime masterclass in veerkracht.

We verlieten Portugal, het veiligste land van Europa, waar onze zonen opgroeiden in een bubbel van vriendelijkheid, behulpzame vreemden en weinig criminaliteit, niet omdat we ergens voor wegliepen, maar omdat we wilden weglopen naar wat school ons niet leert. Onze tieners hebben vertrouwen, maar vertrouwen zonder voorzichtigheid is gevaarlijk. Ze hebben kennis, maar kennis zonder oordeel is onvolledig. Deze reis is onze laatste grote zet als ouders om hen te helpen de vaardigheden te ontwikkelen die er in de volgende economie toe zullen doen.

Elke generatie staat voor haar eigen uitdagingen. De onze maakt de overgang mee van de kenniseconomie, waar het opslaan en onthouden van informatie ooit een comfortabele carrière garandeerde, naar de intelligentie-economie, een AI-gedreven wereld waar waarde voortkomt uit creativiteit, aanpassingsvermogen, emotionele intelligentie en het vermogen om naast automatisering te werken.


Universitaire diploma's zijn niet langer een garantie voor een baan. Afgestudeerden vertrekken vaak met schulden en een verouderde inhoud en moeten opboksen tegen degenen die stage hebben gelopen of alternatieve routes hebben gevolgd met praktijkervaring. Wat schaars en dus waardevol blijft, zijn de menselijke vaardigheden: beoordelingsvermogen, ethiek, verbinding en innovatie. Dat is het leerplan waar we op inzetten.

Peru is slechts de eerste halte. Voor ons liggen Bolivia, Chili en Argentinië, en dan Azië: Thailand, Laos, Cambodja, Vietnam, China, Japan en Indonesië. Elk land is niet alleen een bestemming, maar ook een klaslokaal.

In Zuid-Amerika zullen onze jongens tijd doorbrengen met vrijwilligerswerk, het bouwen van scholen en gemeenschapshuisvesting in Peru en Buenos Aires. Ze zullen leren dat deel uitmaken van een gemeenschap betekent dat je komt opdagen, tijd en moeite geeft en werkt voor iets dat groter is dan henzelf.

In Azië zullen ze op boerderijen werken, onderwijsprojecten ondersteunen en de kunst van het ruilen beoefenen: arbeid voor eten en kost, bijdrage voor erbij horen. Het gaat niet om goedkoop reizen. Het gaat erom dat ze leren dat teruggeven deel uitmaakt van het wereldburgerschap. Vrijwilligerswerk plaatst hen schouder aan schouder met de lokale bevolking, in plaats van apart te staan als toeristen.

Reizen zorgt voor adembenemende landschappen en onvergetelijke momenten, maar het vereist ook discipline en bewustzijn. Elke verhuizing, vaak om de twee tot vier dagen, voelt als het huis inpakken. Elke nieuwe stad vraagt om organisatorische vaardigheden, planning en het vermogen om je aan te passen als het misgaat.

En in Azië verschuift de les opnieuw: vertragen. Meditatie in boeddhistische retraites, leren hoe je een racende geest kalmeert en met angst omgaat, digitaal detoxen en je ademhaling onder controle houden als de stress piekt. Dit zijn de vaardigheden die je niet op een whiteboard kunt leren.

We willen dat onze zonen een ondernemersmentaliteit ontwikkelen, kansen zien en leren van fouten. Risico's inschatten, keuzes afwegen en voorzichtig zijn op onbekende plaatsen. Respect voor nieuwe culturen. Echte creativiteit en out of the box denken, problemen oplossen met beperkte middelen. Tijd, financiële beslissingen en budgeteigenaarschap, omgaan met geld, afwegingen en onafhankelijkheid. Verkopen en onderhandelen zonder opdringerig te zijn, van taxitarieven tot reisleiders. Verhalen vertellen met bewijzen, doorleefde ervaring omzetten in geloofwaardigheid en een stem. Netwerken over culturen heen, bruggen bouwen met mensen met verschillende achtergronden. Emotionele regulatie onder druk, omgaan met stress, jetlag, ruzies en tegenslagen. AI en eenvoudige hulpmiddelen gebruiken, plannen, vertalen, noteren, bijhouden en reflecteren. Teruggeven, begrijpen dat waarde niet alleen wordt gecreëerd door wat je neemt, maar door wat je bijdraagt.

Dit zijn geen "leuke extra's". Het zijn overlevingsvaardigheden in de echte wereld en de toekomstige economie.

Deze reis gaat niet alleen over hen. Het gaat ook om ons. Het is de laatste grote hoera van hands-on ouderschap voordat onze zonen hun eigen weg gaan. We weten dat we niet elke situatie onder controle hebben. We weten ook dat er zonder ongemak geen groei is.

Dus omarmen we het gekibbel, de stress op de late avond, het vrijwilligerswerk, de zware tassen en de momenten van angst, want dat zijn de echte lessen.

Terwijl ik blijf schrijven voor The Portugal News, zal ik verhalen delen over heruitvinding, ondernemerschap, onderwijs en de toekomst van werk, niet vanuit conferentiezalen, maar vanaf markten, boerderijen, vrijwilligersplekken en grensovergangen. De weg zal rommelig zijn, maar de lessen zullen echt zijn.

We keren Portugal niet de rug toe. Het blijft ons anker, de plek die onze kinderen veiligheid, vriendelijkheid en een sterke basis heeft gegeven. Maar voor nu gaan we weg zodat de wereld hun leraar kan worden. En als we terugkeren, zullen we Portugal met ons meedragen, maar we zullen sterker en wijzer zijn en nog meer verbonden met de wereldgemeenschap.