Ik kan eerlijk zeggen dat ik mijn tuin de afgelopen maanden heb verwaarloosd. Nou ja, het was winter, en nat, en er is niet veel gebeurd. Maar achter mijn rug om is er wel iets gebeurd terwijl ik op een natte middag thee zat te drinken en naar 'Countdown' (of wat dan ook) zat te kijken.

Het onkruid is terug. Oh ja. Ik heb ze een tijdje de rug toegekeerd en ze zijn stiekem teruggekropen naar mijn deel van het bos en doen hun best om het weer over te nemen. Ze zijn erg groen en zien er gezond uit en hebben gulzig alle regen opgezogen en zijn vol overgave uitgelopen.

Credits: Unsplash;

Tijd voor wraak

Vorige week besloot ik dat het tijd was voor wraak. Gewapend met mijn trouwe troffel en mijn laatste paar half fatsoenlijke tuinhandschoenen (de rest zijn vingerloze handschoenen, met dank aan mijn honden in hun zoektocht naar iets om te vernietigen), wilde ik op een niet-chemische manier met ze afrekenen. Ik ging op weg om een paar onkruiden bij hun kleine wortels los te scheuren, of op zijn minst de koppen van een paar paardenbloemen af te rukken. Sommige onkruiden kwamen gewillig, andere hadden zich diep ingegraven en hadden wat overredingskracht nodig om hun houvast op te geven. Sommige waren brutaal begonnen met bloeien, waarschijnlijk in de hoop wat bestuivers naar binnen te lokken om hun nakomelingen te helpen verspreiden.

Maar het is me nooit gelukt. Op mijn weg door de tuin ontdekte ik dat mos de scheuren in de stenen bestrating heeft overgenomen en als je laag komt en opzij kijkt, lijkt het alsof een woud van kleine bonsaiboompjes het overneemt. Dus ik stop en neem een overzicht. Waar moet ik eerst heen? Paardenbloemen of mos? Zwerfgraszaadjes buiten, of iets dat ik niet herken en dat met het mos wrijft?

Wraak was zoet

Nou, de bestrating was mijn keuze, want dan zouden mijn vingers niet nat worden en groene vlekken krijgen waar de handschoenen gaten hadden (bedankt honden), en wraak was inderdaad zoet, althans voor de eerste dag of twee. Ik kan niet knielen, want ik heb geen knieën (nou ja, geen echte), dus ik moet voorover buigen, dus daar zat ik dan, met mijn achterste naar de hemel gericht, te schrapen met een oud mes en de vertrouwde troffel, en ik had al een heel stuk opgeruimd, en ik voelde me trots.

Op de derde dag vertelde mijn achterste me in niet mis te verstane bewoordingen dat ik niet meer zo jong en soepel ben in de spierafdeling als de afgelopen jaren, en ik merkte dat mijn rechter 'gluteal maximus' (bil voor de niet-geïnformeerden) protesteerde. In die mate dat zitten waarschijnlijk nog erger was dan opstaan, en tot op de dag van vandaag is het onkruid wieden uitgesteld. Ellendig genoeg kan ik niet eens genieten van het uitzicht op een onkruidvrije tuin, laat staan dat ik er met een kopje thee bij kan gaan zitten.

Er zijn blijkbaar drie bilspieren - de m. gluteus medius aan de zijkant van de heup en daaronder je belangrijkste bilspier, de m. gluteus maximus. De derde spier is de gluteus minimus spier, die samenwerkt met de andere twee om alle bewegingen van je heupen te controleren.

Nou, hallo, ze hebben allemaal met elkaar zitten kletsen en hebben besloten mij uit te schakelen. De gluteus medius is de spier die je horizontaal moet houden als je loopt, maar hij heeft besloten me mank te laten lopen. Hij zou je in staat moeten stellen je been opzij te trekken, maar dat kan ik niet. De anderen zijn in medelevenstaking en terwijl ik geduldig de dagen aftel met pijnstillers en wat voorzichtig stretchen (bedankt, Dr. Google), heeft het onkruid collectief van mijn afwezigheid geprofiteerd en is nu groter en sterker dan ooit.

Credits: Bijgeleverd beeld;

Een troef achter de hand

Maar (sorry voor de woordspeling), ik heb nog een troef achter de hand. Ik zal niet eeuwig zo blijven en de zomerzon zal ze vroeg of laat opdrogen. Onkruid wieden heeft me de wortel van geduld geleerd en een onkruidvrije tuin is mijn doel. Of ze het nu leuk vinden of niet, als het op onkruid wieden aankomt, ben ik The Blade Runner. Een duizendknoop Ninja. Een menselijke onkruidwieder. Ik wil niet dat mijn lapje grond wordt ontsierd door vervelend onkruid. Het duurt alleen wat langer voordat ik het onder controle heb.