De dag ervoor had ik een evenement bijgewoond dat 'Unbound' heette en ging over het zuiveren van voorouderlijke lijnen. Ik realiseerde me dat voor hem en velen van ons, ongebonden zoveel meer betekent, en dat het ongebonden maken van onszelf essentieel is in deze tijd. We zitten zo vastgebonden aan bindingen dat het tijd is om ze te identificeren en los te laten.

De meesten van ons dragen meer met zich mee dan we beseffen, niet in onze handen of op onze rug, maar stilletjes, in onze geest en ons lichaam. Het is een verborgen last die niemand kent, maar die, eenmaal erkend, verlicht kan worden.

We dragen het gewicht van de verwachtingen - van onszelf en van anderen. We dragen de behoefte om het goed te doen, om onze waarde te bewijzen, om nooit iemand teleur te stellen. We dragen oude verhalen met ons mee over wie we zouden moeten zijn, vaak geërfd van familie, cultuur of ervaringen uit het verleden.

En na verloop van tijd begint dit onzichtbare gewicht ons te vormen. Het bepaalt de keuzes die we maken, de risico's die we vermijden en zelfs de manier waarop we tegen onszelf praten. Geen wonder dat velen van ons zich uitgeput voelen - niet alleen fysiek, maar ook emotioneel.

Op een gegeven moment moeten we stoppen en ons afvragen: "Wat houd ik vast dat niet van mij is? Hoe zou het voelen om het neer te leggen?"

Voor velen is de zwaarste last degene die we op onze eigen schouders leggen. We stellen onmogelijk hoge eisen aan onszelf op elk gebied van het leven - werk, relaties, gezondheid, zelfs rust. We verwachten niet dat anderen deze hoge doelen bereiken, maar toch stellen we ze voor onszelf. We vertellen onszelf dat we door moeten gaan. Dat vertragen zou betekenen dat we achterop raken. Dat we eindelijk genoeg zullen zijn als we dat volgende doel bereiken, die volgende fout oplossen of elk vakje op de lijst aanvinken. Het probleem is dat zelfs als je al deze vakjes zou aankruisen, je je nog steeds hetzelfde zou voelen.

Voor mijn bruiloft verloor ik veel gewicht en viel ik af naar maatje 10. Op mijn trouwdag kwam het in me op dat ik me niet meer zo goed voelde. Op mijn trouwdag bedacht ik me dat ik me niet gelukkiger voelde in mijn nieuwe, kleinere maat en dat het zeker moeilijk was om me als grotere vrouw te handhaven. Dus ik zei tegen mijn man dat hij die dag moest onthouden, want hij zou me nooit meer in een jurk van maat 10 zien! 3 maanden na de bruiloft had ik mijn zwaardere maat weer terug en wat denk je? Ik voelde me precies hetzelfde als toen ik dunner was!

De 'ik zal gelukkig zijn als ...'-mentaliteit leidt niet tot vrijheid of voldoening. Het leidt tot een burn-out. Het is een tredmolen die nooit stopt. Je mag afstappen. Je waarde is niet gebonden aan hoeveel je produceert of hoe perfect je presteert. Rust is geen beloning, het is een recht.

Velen van ons zijn ook gebonden aan wat andere mensen denken. Daarom bewerken we onszelf om acceptabeler te zijn, sympathieker, minder kans op kritiek. We vermijden onze waarheid te zeggen, nee te zeggen of ruimte in te nemen omdat we niemand van streek willen maken.

Maar proberen te controleren hoe anderen je zien is een onmogelijke taak. Mensen zullen een mening vormen, ongeacht wat je doet. Die meningen zeggen vaak meer over hen dan over jou.

De kosten van jezelf voortdurend aanpassen zijn hoog. Je verliest de verbinding met wie je werkelijk bent. Als mensen toch een mening gaan vormen, waarom kunnen we dan niet gewoon onszelf zijn? Het is veel makkelijker, veel minder stressvol en we kunnen trouw blijven aan onszelf.

Credits: Unsplash; Auteur: sasha-freemind;

Veel van wat ons gebonden houdt is niet zichtbaar. Het zit in de verhalen die we onszelf vertellen.
Verhalen zoals:
"Ik ben te veel."
"Ik ben niet genoeg."
"Ik kan mensen niet teleurstellen."
"Als ik stop met streven, zal ik falen."

Deze overtuigingen hebben ons in het verleden misschien geholpen om te overleven. Het waren overlevingsmechanismen - manieren om erbij te horen, veilig te blijven of conflicten te vermijden. Maar het zijn geen waarheden. Het zijn verouderde scripts die ons niet langer dienen.

Ongebonden leven betekent niet dat je verantwoordelijkheid afwijst of verplichtingen uit de weg gaat.
Het gaat erom dat je jezelf toestemming geeft om te stoppen met dragen wat nooit echt van jou was. Het gaat over het loslaten van de greep van perfectie, goedkeuring en oude verhalen zodat je met meer gemak en authenticiteit door het leven kunt gaan.

Er valt niets te repareren.
Niets te verdienen.
Niets te bewijzen.

Je bent genoeg, zoals je bent.

Misschien komt vrijheid niet van meer doen of beter zijn?
Misschien begint het met het neerleggen van het gewicht dat je nooit bedoeld was te dragen.

Je hoeft niet te repareren. Je hoeft geen rust of vrijheid te verdienen.
Je hoeft jezelf alleen maar toe te staan om ongebonden te leven.